ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΚΔΟΣΗΣ τεύχους 70-71
Διανύοντας πλησίστιοι το όγδοο έτος μνημονιακού ζόφου, ομολογούμε ότι μας είναι δύσκολο να καταγράψουμε μια διαφορετική εκδοχή πραγμάτων που να υπερκερνά ή υπερκαλύπτει τις προηγούμενες αναλύσεις μας, αφού όλα τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας δείχνουν ότι η ιστορία που ξεκίνησε ως τραγωδία έχει, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, παγιωθεί ως τέτοια.
Διάχυτη και διάσπαρτη είναι η καθολική κρίση, το κυριολεκτικό βύθισμα της κοινωνίας μας σε αυτή, με την πλειοψηφία των πολιτών αποκαμωμένη, εξουθενωμένη, παραιτημένη.
Όπως και σε προηγούμενα σημειώματά μας επισημάναμε, η πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί να συγκαλυφθεί. Η καταβύθιση της Ελλάδας στην βαθύτερη και διαχρονικότερη μεταπολεμική κρίση, επιβεβαιώνει την εκτίμηση όλων των σοβαρών αναλυτών ότι η χώρα είναι υπό άμεση οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία. Είναι βέβαιο ότι δεν έχει κατανοηθεί σε βάθος ότι η τραγική αυτή κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ζοφερή, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι προκύπτει όχι μονόπλευρα από την πολιτική που επιβάλλει το διεθνές νεοταξικό-νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο, αλλά από την στενή συνεργασία του ξένου παράγοντα με τις διαδοχικές κυβερνήσεις υποτέλειας, που συνεπικουρούνται από έναν εσμό πολιτικά προθύμων (όπως χαρακτηριστικά αποτυπώνεται στην αποκαρδιωτική εικόνα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που στην παρούσα φάση ελέγχεται από την θλιβερή κυβέρνηση των μεταλλαγμένων αριστερών), το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ, την πλειοψηφία της επίσημης «προοδευτικής» και ακαδημαϊκής διανόησης, αλλά και όσους «βάζουν πλάτη» στην διατήρηση και αναπαραγωγή της ξενοκρατίας και υποτέλειας, αποτελώντας το εφεδρικό υπηρετικό προσωπικό του κυρίαρχου συγκροτήματος εξουσίας. Αυτό δηλαδή το ±20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, που πιστά εκφράζει το στρατόπεδο της εθελοδουλείας και ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Επανερχόμενοι στο άμεσο παρόν, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το 2018, έτος κομβικό στο κλείσιμο του πρώτου μνημονιακού οικονομικού κύκλου, μπορεί να καταστεί μοιραίο για τα εθνικά μας ζητήματα, τώρα που, σε μεγάλο βαθμό, η κάμψη και η παραίτησή μας έχουν ολοκληρωθεί.
Έχοντας με τρόπο δραματικό βιώσει την ολιγωρία και ανεπάρκεια των ελλαδικών και ελληνοκυπριακών κυβερνήσεων, ο φόβος μας καθίσταται εμφανής:
Κατά πρώτο λόγο στο Κυπριακό, όπου η πιθανή επικράτηση στις προεδρικές εκλογές των δυνάμεων υποταγής-προσαρμογής σε μία νέας κοπής φρανκενσταϊνική-ανανική εφαρμογή των παγίων σχεδίων έμμεσης κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθίσταται εφιαλτικά παρούσα.
Κατά δεύτερο λόγο, στο κατεξοχήν εθνικο-ταυτοτικό ζήτημα της Μακεδονίας, με την επιβολή λύσης όπως-όπως, για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των Δυτικών για άμεση ένταξη των Σκοπίων στους ατλαντικούς θεσμούς, εγκαταλείποντας την απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992, αλλά και το veto της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι, με αποτέλεσμα σε περίπτωση επικράτησης μιας ψευδεπίγραφης λύσης να ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία μειζόνων προβλημάτων που ο λαθρέμπορος ετεροκίνητος αλυτρωτισμός θα θέσει από ισχυροποιημένες και με την δική μας υπογραφή, θέσεις.
Κατά τρίτο λόγο, στην Θράκη, όπου η κατεξοχήν διάτρητη ιδεολογικοπολιτικά αλλά και ανεπαρκής και ψοφοδεής απέναντι στην Τουρκία ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, διευρύνει και παγιώνει με την τακτική της (εκούσια-ακούσια αδιάφορο) τους όρους για την Κυπροποίηση της Θράκης.
Αυτοί και φυσικά όχι μόνον αυτοί, είναι οι κίνδυνοι που μπορούν να οδηγήσουν σε μόνιμη αναπηρία και εθνικό ακρωτηριασμό, είναι οι υπ’ αρ. 1 κίνδυνοι που απειλούν την Ελλάδα και οι Έλληνες πολίτες οφείλουν επιτέλους να το αντιληφθούν, από το να έχουν μετατραπεί σε μοιραίους και άβουλους διαχειριστές της καθημερινής τους μιζέριας.
Τα «Τετράδια» δεν θα κουραστούν, αταλάντευτα να επαναλαμβάνουν ότι η κύρια αντίθεση της συγκεκριμένης περιόδου είναι ανάμεσα στην υποτέλεια/εξάρτηση και την εθνική ανεξαρτησία, ότι ο ταξικός αγώνας χωρίς εθνικοανεξαρτησιακό περιεχόμενο είναι μια απάτη, ή στην καλύτερη περίπτωση μια αυταπάτη, ότι η μάχη δεν θα δοθεί στις Βρυξέλλες, αλλά εδώ.
Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή που δεν προσφέρεται για κανενός είδους ολιγωρίες. Αν κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που τα λόγια οφείλουν να αποδείξουν την εγκυρότητά τους συμβαδίζοντας με τα έργα, σήμερα και όχι αύριο είναι η ώρα για να αναλάβει ο καθείς τις ευθύνες που του αναλογούν.
πίσω στα περιεχόμενα: