ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΚΔΟΣΗΣ τεύχους 62-63
Πυκνός σε γεγονότα και εξελίξεις υπήρξε ο χρόνος που διέρρευσε από το προηγούμενο τεύχος. Η καταβύθιση της χώρας στην βαθύτερη μεταπολιτευτική κρίση επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μας ότι η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά υπό την ανοιχτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία που επέβαλε το διεθνές νεοταξίτικο-νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο και εκτελούν οι κυβερνήσεις υποτέλειας, συνεπικουρούμενες από έναν εσμό πολιτικά προθύμων, το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ, την πλειοψηφία της «επίσημης» ακαδημαϊκής «προοδευτικής» διανόησης και όλων όσοι αποτελούν το υπηρετικό προσωπικό του κυρίαρχου συγκροτήματος εξουσίας.
Την ζοφερή αυτή εικόνα, ήρθε να συμπληρώσει η απροκάλυπτη επίθεση της βορειοευρωπαϊκής αριστοκρατίας του χρήματος στην Κύπρο, εστιασμένη σε δύο σαφείς στόχους: Έναν άμεσο, την διάλυση της υπάρχουσας κυπριακής οικονομίας και έναν έμμεσο, τον ουσιαστικό έλεγχο του υποθαλάσσιου πλούτου της, που σε συνδυασμό με την πραγματικότητα της ουσιαστικής διχοτόμησης, θα οριστικοποιήσει την κατάργηση της όποιας ανεξαρτησίας της και θα οδηγήσει στην οριστική πλέον κατάταξη της Κύπρου σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, κράτος παρία-βαστάζο μέσω της εφαρμογής ενός νέου σχεδίου Ανάν που είναι ήδη έτοιμο και προ των πυλών.
Το γκρέμισμα όλων των δεδομένων για μιαν ευρωζώνη ισότιμης συμμετοχής των μελών της, έδωσε – ελπίζουμε – ένα τέλος στις αυταπάτες, αφήνοντας διαχρονικά έκθετο όλο το στρατόπεδο των προθύμων σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και κατέδειξε – ταυτόχρονα – την απτή πραγματικότητα για την κοινή μοίρα των δύο κρατών του Ελληνισμού.
Το γκρέμισμα, όμως, όλων των μέχρι πρότινος «σταθερών», ανέδειξε και τις αδυναμίες, ευθύνες και ανεπάρκειες της άλλης πλευράς, των λαϊκών τάξεων και των πολιτικών τους φορέων. Αδυναμίες, ευθύνες και ανεπάρκειες σε όλα τα επίπεδα που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εφησυχασμό.
Σε αυτό το κομβικό σημείο, η ανάγκη συγκρότησης ενός νέου, ενιαίου, πολυτασικού, ριζοσπαστικού, δημοκρατικού και πατριωτικού αριστερού πολιτικού φορέα, σε συνδυασμό με τη δημιουργία ενός εθνικού και κοινωνικού μπλοκ που θα περιλαμβάνει όλους τους Έλληνες που στέκονται απέναντι στους επικυρίαρχους και τους ιθαγενείς συνεργάτες τους· ενός ρεύματος που θα περικλείει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται στη βάση ενός minimum προγράμματος που συμπυκνώνει τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αποτελούν το ύψιστο πρόταγμα της περιόδου που διανύουμε.
Την καθυστέρηση, για γνωστούς σε όλους σας λόγους, της έκδοσής μας, ελπίζουμε να αναπληρώσει εν μέρει η πληθωρική ύλη του παρόντος διπλού τεύχους.
Οι Σταύρος Λυγερός και Γιώργος Τοζίδης μας εκθέτουν αρκετά αναλυτικά πτυχές της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, δίνοντάς μας υλικό για παραπέρα προβληματισμό. Ο Δημήτρης Δεληολάνης, ανοίγει μια καινούργια σελίδα στην ανάγνωση των καταβολών του ακροδεξιού νεοφασιστικού ρεύματος της Χρυσής Αυγής, ενώ ο Βασίλης Ασημακόπουλος επιχειρεί μιαν εμπεριστατωμένη αναδρομή στα διαδραματισθέντα από την μεταπολίτευση ως το μνημόνιο και ο Αριστομένης Συγγελάκης προσθέτει τον δικό του «οβολό» στο καίριο ζήτημα των γερμανικών οφειλών.
Στον Αντόνιο Γκράμσι, την μεγάλη για μας αυτή σταθερά, είναι αφιερωμένα τα κείμενα των Αλέξη Τσίπρα, Λαοκράτη Βάσση, Γιώργου Μανιάτη, Νίκου Ξυδάκη και Ρούντι Ρινάλντι, κείμενα που – κατά την γνώμη μας – ξεπερνούν τον φορμαλισμό «μιας επετειακής παρουσίασης», θέτοντας με τρόπο σαφή και αδρό την διαχρονική αξία του ηθικοπολιτικού προτάγματος του μεγάλου Ιταλού.
Τον τομέα της έρευνας και κριτικής έρχονται να καλύψουν τα κείμενα του Λουκά Αξελού για την εθνική στρατηγική του Ρήγα και τις όψιμες αναθεωρητικές απόπειρες που αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της προβληματικής του, η άκρως επίκαιρη και ουσιαστική προσέγγιση του Μανόλη Αγγελίδη για τις αξίες και την πολιτική ευθύνη, η ανάλυση του Ηλία Νικολόπουλου για την κρίση, συνέχεια υπό μια έννοια και του προηγούμενου άρθρου του για την κρίση και τον κοινωνικό μετασχηματισμό και η ξεχωριστού ενδιαφέροντος για τους αναγνώστες των Τετραδίων ανάλυση του Σπύρου Σακελλαρόπουλου για τις απόψεις και τις πρακτικές του ΑΚΕΛ και του ΚΚΕ στην δεκαετία του 1940-50, ανάλυση που τεκμηριωμένα επιβεβαιώνει τις αφετηριακές τοποθετήσεις του περιοδικού. Τον κύκλο κλείνει το σύντομο κείμενο του Στάθη Ανδρέου περί ιδεολογίας – μια ιδιόμορφη συνάντηση Μαρξ και Ντεριντά.
Με δύο ξεχωριστής αξίας, σημασίας και διαχρονικότητας κείμενα του Στέφανου Νεμάνια και του Γ. Σκληρού καλύπτεται και η στήλη των Αναγνώσεων, ενώ το τεύχος κλείνει ουδιαστικά με τα τέσσερα κείμενα των Γιάννη Στρατή, Κώστα Χατζηαντωνίου, Πέτρου Παπαπολυβίου και Δαμιανού Βασιλειάδη, κείμενα αφιερωμένα σε τρεις φίλους, συντρόφους και συνεργάτες του περιοδικού, τον Παναγιώτη Κατερίνη, τον Ανδρέα Παστελλά και τον Περικλή Ροδάκη, στην μνήμη των οποίων είναι αφιερωμένο το τεύχος αυτό.
πίσω στα περιεχόμενα: