ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΚΔΟΣΗΣ τεύχους 59
Το 2010 δεν θα χαρακτηριστεί ως η χρονιά κλεισίματος του κύκλου της μεταπολίτευσης, αλλά ως η χρονιά ανοίγματος ενός νέου κατοχικού κύκλου, συνέχεια των προηγούμενων που σφράγισαν την ανάπηρη ανεξαρτησία του 1828.
Η Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται υπό την ανοιχτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία που επέβαλε το διεθνές νεοταξικό-νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο και εκτελεί η κυβέρνηση υποτέλειας του Γιώργου Παπανδρέου.
Σταθερά και κατ’ επανάληψη έχουμε τονίσει ότι η κρίση, που το ξέσπασμά της βιώνουμε σήμερα τραυματικά, είναι βαθιά, διαχρονική, καθολική και αγκαλιάζει τους πάντες· κυριάρχους και κυριαρχούμενους.
Μεγάλες, είναι, λοιπόν, οι ευθύνες της απέραντης μικροαστικής θάλασσας και της κρατικοδίαιτης ιντελιγκέντσιας, που όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, που όχι μόνο δεν παρήγαγε ένα πρότυπο εναλλακτικό, αλλά – τουναντίον – με ζήλο σταυροφόρου, έρμαιο του καταναλωτικού εκμαυλισμού, θαμπωμένη από τους προβολείς του εικονολατρικού πολιτισμού μας, ενταφιασμένη στις πετρώδεις γαίες της ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας, συνέβαλε στην δημιουργία της μεγάλης αυτής τραγωδίας.
Αυτό αποτελεί μιαν απτή πραγματικότητα, που κανένας λαϊκισμός δεν μπορεί να συγκαλύψει.
Ο «αγνός» λαός, δεν είναι, λοιπόν, τόσο «αγνός» στο σύνολό του και κυρίως δεν είναι ενιαίος. Αποτελείται από τάξεις και στρώματα, περιλαμβάνει τμήματα ολόκληρα που είναι εθελόδουλα και «φιλομνημονιακά» ακόμα και χωρίς το μνημόνιο. Μειοψηφικά μεν, υπαρκτά δε και δραστήρια. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να διαφεύγει από όσους, τουλάχιστον, εξακολουθούν να θέτουν το ποιος-ποιον και αυτό το κάτι είναι που δυσκολεύει υπερβολικά τα πράγματα γιατί ο αντίπαλος βρίσκεται και εντός των τειχών.
Όμως, για να επανέλθουμε, η κυρίως ευθύνη ή καλύτερα η βασική και σταθερή διαχρονικά ευθύνη για την βαθιά αρρωστημένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται, κατά πρώτο λόγο αλλού και αφορά στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας και τα κατεξοχήν κόμματά του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Νέα Δημοκρατία.
Όλοι γνωρίζουν ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται, δηλαδή τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα. Τα κόμματα εκφραστές της κυρίαρχης τάξης, των μεγάλων και μικρών αστών-μικροαστών κλεπτοκρατών, που, αφού επί δεκαετίες απομύζησαν το ελληνικό Δημόσιο, θέλουν τώρα να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος τις ειδικές λειτουργίες που η «νεοαποικιακή διοίκηση» θεωρεί μη παραγωγικές και επαχθείς.
Η ελληνική κοινωνία καθημερινά βιώνει την πραγματικότητα της συγκρότησης ενός πολιτικού μετώπου που με ατμομηχανή το κατ’ επίφασιν σοσιαλιστικό κυβερνητικό κόμμα και με πρόθυμα βαγόνια δύο νεόκοπα δημοκρατικά κόμματα, το ένα εκφραστή της ενσωματωμένης στο σύστημα αριστεράς και το άλλο της εξελληνισμένης εκδοχής του αμερικάνικου νεοφιλελευθερισμού, συνεπικουρούμενα από το αθεράπευτα καιροσκοπικό και προσωποπαγές-αντιδημοκρατικό στη δομή του νεοδεξιό κόμμα και τους πάντα πρόθυμους και με ευαισθησία για τα υπό εξαφάνιση είδη, αλλά αγνοούντες τον ιμπεριαλισμό οικολόγους και τα απολύτως υποτελή και εκμαυλισμένα Μ.Μ.Ε., προσπαθεί να εκφράσει την συμμαχία της άρχουσας τάξης των κλεπτοκρατών και των ραντιέρηδων με τα διψασμένα για εξουσία και βουλιμικά στην κατανάλωση νέα μεσοστρώματα.
Οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, έστω και αποσπασματικά, ανέδειξαν ορισμένα χαρακτηριστικά αυτού του υπό συγκρότησιν πολιτικού μετώπου προθύμων και κατάφεραν, εν μέρει, να αποτυπώσουν την επιτυχία της «σύνθεσης» στους δήμους της Αθήνας-Θεσσαλονίκης και την περιφέρεια Αττικής.
Το ελληνικό κράτος χρειάζεται απελπιστικά ριζική μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό με την αυθεντική έννοια, δηλαδή εκδημοκρατισμό. Αντί, όμως, να χρησιμοποιούμε τις αδυναμίες και τα προβλήματά του για να το διαλύσουμε, κάνοντάς το όργανο ξένων δυνάμεων, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να το ξανακάνει δικό του εργαλείο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται το κράτος του, ένα κράτος βέβαια πολύ διαφορετικό από αυτό που διαθέτει, για να αμυνθεί απέναντι στην κοινωνική βία των αγορών, να προστατεύσει τα δημοκρατικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία από τις επιβουλές γειτόνων και «συμμάχων», που, κατ’ εξακολούθησιν, επιβουλεύτηκαν τον αδιαμφισβήτητης στρατηγικής, γεωπολιτικής και γαιοοικονομικής αξίας χώρο που κατοικούν σήμερα οι Έλληνες, από την Κέρκυρα, τα Γιάννενα, την Φλώρινα, τον Έβρο, την Γαύδο και το Καστελόριζο μέχρι το Ριζοκάρπασο και την Λάρνακα.
Αν η ανάλυσή μας για το τι συμβαίνει είναι σωστή, είναι σφόδρα πιθανή η περίπτωση να επιδιώξουν οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας να εκμεταλλευτούν την παρούσα τόσο ευνοϊκή συγκυρία, όπως και την ταυτόχρονη παρουσία δύο πολιτικών «τύπου Γκορμπατσόφ» στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, για να επιχειρήσουν να περάσουν στο Αιγαίο, στην Κύπρο και τα Βαλκάνια, τις γεωπολιτικές ρυθμίσεις που επιδιώκουν εδώ και δεκαετίες, αφαιρώντας οριστικά, ει δυνατό, δηλαδή de jure, από τον ελληνικό λαό τα νόμιμα δικαιώματα κυριαρχίας του στον χώρο που επί χιλιετίες κατοικεί.
Η κατάσταση, λοιπόν, είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
Μας παρηγορεί βέβαια το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο εχθρός είναι προ των πυλών ή και έχει μπει στην χώρα, αλλά επαυξάνει στο μέγιστο την αγωνία μας ότι αυτήν την φορά έχει σε μεγάλο βαθμό αλώσει και διαφθείρει τις ψυχές μας.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν καλά στην αποικία είναι προφανές και ως εκ τούτου όλες οι εκδοχές είναι πιθανές.
Όμως, εμείς διακινδυνεύουμε την θέση ότι και αυτήν την φορά ο ελληνικός λαός δεν θα αυτοκτονήσει.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δε σ’ αυτό τό δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μεσ’ στις πέτρες.
Άρης Αλεξάνδρου, Μέσα στις πέτρες.
πίσω στα περιεχόμενα: