Η μαρξιστική απάντηση στη διεθνή μεταφορά εργατικών χεριών
Σ’ αυτό το, κατ’ ανάγκην, μικρό άρθρο για τις θέσεις του μαρξισμού για τη σύγχρονη μετανάστευση, θα χρησιμοποιήσω, κυρίως, παραδείγματα ιστορικών ή πολιτικών ή κοινωνικών γεγονότων, τα οποία συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα ή είδαν το φως της δημοσιότητας σ’ αυτό, παραδείγματα όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από την Ε.Ε. και από τον κόσμο. Θα επιχειρήσω επίσης, να παραθέσω, δειγματοληπτικά, αυτούσιες ή διασκευασμένες κάποιες από τις θέσεις και τις πολιτικές αρχές των γεναρχών του κομμουνισμού και του εργατικού διεθνισμού για τα αίτια και τις συνέπειες της «μετανάστευσης», καθώς και για την πολιτική του εργατικού κινήματος απέναντί της.
Πιθανόν, κάποιοι αναγνώστες να μην βρουν στο άρθρο τις βαθυστόχαστες και περίπλοκες αναλύσεις. Θα βρουν, ωστόσο, μιαν ενδεικτική συνόψιση των πολιτικών θέσεων του Μαρξ και της Διεθνούς Ένωσης Εργατών για τη μετανάστευση, η οποία μπορεί να τους προκαλέσει από αμηχανία μέχρι σοκ. Κι αυτό γιατί η πλειονότητα των αριστερών οργανώσεων στην Ελλάδα – και όχι μόνο – δεν έχει τις θέσεις του Μαρξ για την μετανάστευση, αλλά τις γνωστές, αγοραίες, αντιμαρξιστικές και αντεργατικές θέσεις του αστικού, μονοπωλιακού, κοσμοπολίτικου πολυεθνικού κεφαλαίου. Θέσεις, που όχι μόνο κάνουν πλάτες στην πολιτική των αφεντικών του Κόσμου, αλλά και κάθε καπιταλιστικής χώρας, να εισάγουν εκατοντάδες εκατομμύρια ξένους εργάτες και μικροαστούς, αλλά και θέσεις που τις φέρνουν σ’ ανοικτή σύγκρουση με την ντόπια εργατική τάξη και τα άλλα μικροαστικά στρώματα που καταστρέφονται, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο της πολιτικής Ακροδεξιάς στην εξουσία και την ενίσχυση της επιρροής της μέσα στην κοινωνία.
1. «Ο Ελεύθερος Κόσμος»
Ο Άγγλος μαρξιστής σκηνοθέτης, Κεν Λόουτς, στην ταινία του Ένας ελεύθερος κόσμος, του 2008, προσεγγίζει απλά κι άμεσα το ζήτημα της μαζικής εισαγωγής ξένων εργατών από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη Μεγάλη Βρετανία. Αποκαλύπτει το βρόμικο ρόλο που παίζουν οι παλαιοί και οι σύγχρονοι δουλέμποροι, που έχοντας ιδρύσει ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας, τόσο στις χώρες εξαγωγής όσο και εισαγωγής ξένων, φθηνών, υποτακτικών κι ανασφαλών εργατοσκλάβων, τους μεταφέρουν από χώρα σε χώρα για τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών (εργολάβων οικοδομών, βιομηχάνων, βιοτεχνών, κ.ά). Αποκαλύπτει, επίσης, την άγρια καταπίεση κι εκμετάλλευσή τους κι από άτομα, τα οποία μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν κι αυτά θύματα αντίστοιχης καταπίεσης κι εκμετάλλευσης απ’ τα αφεντικά. Παρουσιάζει, ακόμη, τη γοργή αλλοτρίωση αυτών των πρώην εργαζομένων στον «ελεύθερο κόσμο» του καπιταλισμού, που οδηγούνται να «πιστέψουν» πως η «μετανάστευση» , δηλαδή το δουλεμπόριο εργατών, γυναικών, παιδιών, είναι προς το καλό όλων των ανθρώπων…
Η ταινία του Κεν Λόουτς, παρ’ όλο που αποσιωπήθηκε από τον αστικό και αριστερό Τύπο, μ’ ελάχιστες, φυσικά, εξαιρέσεις, αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, μια σιδερένια γροθιά σ’ αυτόν τον άθλιο και ρατσιστικό αστικό ή μικροαστικό μύθο.
2. Η εικονική χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού και η «μετανάστευση»
Η ανθρωπότητα βιώνει μια παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου (εμπορευμάτων και άυλων κεφαλαιακών αξιών). Η κρίση όμως αυτή είναι σχετική κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου, καθώς συνδέεται με την λεηλασία του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου από μια χούφτα κεφαλαιοκρατών απ’ τη μια μεριά, και με τη δραματική συρρίκνωση της καταναλωτικής ικανότητας των πλατιών λαϊκών τάξεων και στρωμάτων από την άλλη, όχι μόνο στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες αλλά και στα αναπτυσσόμενα καπιταλιστικά κράτη του Κόσμου.
Για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του για άφθονα, φθηνά και υποτακτικά εργατικά χέρια, το κεφάλαιο έχει μεταφέρει από τη μια χώρα στην άλλη, πάνω απ’ το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 210 εκατομμύρια προγραμμένους εργάτες.
Πάνω στο έδαφος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής, εμπορικής, οικονομικής κρίσης υπερπαραγωγής πραγματικού και πλασματικού πλούτου, εξελίσσεται και η προσχεδιασμένη εικονική χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού. Η άθλια συμπαιγνία της προηγούμενης και της τωρινής κυβέρνησης, με την Τράπεζα της Ελλάδας, την Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, που ελέγχεται από μετρημένες στα δάχτυλα επενδυτικές τράπεζες, εξυπηρετεί πολλαπλές ανάγκες:
Πρώτα πρώτα, την ανάγκη της άρχουσας τάξης να τινάξει από πάνω της όχι μόνο τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης που κέρδισε τις εκλογές στις 4 Οκτώβρη 2009, αλλά και όλες τις εργατικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών, απ’ την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 και δώθε, που πέτυχε το ελληνικό εργατικό κίνημα. (Για τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας, έχω ήδη μιλήσει, πριν το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, στο κεφάλαιο της Εισαγωγής: «Οι οικονομικοί “μετανάστες” είναι ο Δούρειος Ίππος του κεφαλαίου για την άλωση των εργασιακών κατακτήσεων των ντόπιων», στο βιβλίο: Μαρξισμός και Σύγχρονη Μετανάστευση, Αθήνα 2009).
Και, ασφαλώς, δίνει το άλλοθι για όλα τα καπιταλιστικά κράτη της Ε.Ε. και του Κόσμου, να προχωρήσουν σε σκληρά μέτρα λιτότητας, σε μια δηλαδή νέα επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνία και τις οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις της.
Μεσόντων, λοιπόν, των συζητήσεων για πιθανή χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, απ’ τον Γενάρη έως τον Απρίλη του 2010, η αστική κυβέρνηση έφερε για συζήτηση, ως ένα από τα πρώτα μελήματά της, το νομοσχέδιο για τη χορήγηση της ιθαγένειας στους αλλοδαπούς και τη συμμετοχή τους στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το αντιμαρξιστικό και ρατσιστικό νομοσχέδιο ψηφίστηκε, δίνοντας στους «επί μακρόν διαμένοντες» στην Ελλάδα αλλοδαπούς τη δυνατότητα να εγγραφούν σε ειδικούς καταλόγους και να συμμετέχουν, με κάποια δικαιώματα, στις εκλογές του Νοέμβρη 2010.
Το νομοσχέδιο αυτό: α) διαιρεί την κοινωνία αλλά και εδραιώνει αυτή τη διαίρεση, σε ντόπιους και ξένους, β) κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε πολίτες και υποπολίτες διαφόρων επιπέδων, γ) ενισχύει την εργασιακή, κοινωνική και εθνική ανασφάλεια των ντόπιων εργατών και κατοίκων της Ελλάδας- που βλέπουν τα αφεντικά να τους πετούν στην ανεργία και να τους αντικαθιστούν με ξένα εργατικά χέρια, και που, τέλος, δ) δίνει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπαλλήλους, να στρέφουν τους ξένους εργάτες και μικροαστούς ενάντια στους ντόπιους εργάτες και μικροαστούς, χρησιμοποιώντας τους όχι απλά ως απεργοσπαστικό μηχανισμό και μηχανισμό εργασιακής εκδίωξης των ντόπιων εργατών, αλλά και ως μηχανισμό διάλυσης και χρεοκοπίας όλων των μικρομεσαίων βιοτεχνικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή η μαζική εισαγωγή ξένων εργατών και εμπόρων συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, καθώς τα σύνορα είναι διάτρητα για να τους φέρνουν οι δουλέμποροι.
Να σημειώσουμε, πως όταν ο Μαρξ και το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς, πληροφορούνταν την μαζική εισαγωγή ξένων εργατών από κάποια χώρα, για να ματαιώσουν τα σχέδια των βιομηχάνων και των πρακτόρων τους σ’ αυτή τη χώρα, σχημάτιζαν επιτροπή από εργάτες που πήγαιναν στους τόπους απόρριξης των ξένων εργατών για να τους γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Απ’ τη Σημείωση 306 του βιβλίου πρακτικών του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, αντιγράφουμε: «Το Κεντρικό Συμβούλιο έστειλε δύο αντιπροσώπους στο Εδιμβούργο (εκεί είχε γίνει η απόρριξη των ξένων εργατών, σημείωση δική μου), οι οποίοι και έπεισαν τους νεοφερμένους εργάτες να ακυρώσουν τα συμβόλαιά τους και να γυρίσουν στην πατρίδα τους».
3. Η δολοφονία Έλληνα στην Αλβανία, οι μαζικές αυτοκτονίες στον Λίβανο εργατριών απ’ το Νεπάλ και οι επιθέσεις αλλοδαπών στον Άγιο Παντελεήμονα
Την Πέμπτη, 12 Αυγούστου 2010, Αλβανοί από την Αυλώνα, σκότωσαν έναν Έλληνα από την Χειμάρα. Η αιτία φαίνεται να είναι «ρατσιστική». Σύμφωνα «με αυτόπτες μάρτυρες, όλα άρχισαν όταν τρεις Αλβανοί από την Αυλώνα ζήτησαν από τον τριανταεπτάχρονο να μη μιλάει Ελληνικά στο μαγαζί του, που βρίσκεται στη Χειμάρα. Μετά τη λογομαχία ακολούθησε ξυλοδαρμός. Ο ομογενής αναγκάστηκε να κρυφτεί. Οι τρεις Αλβανοί, όμως, τον εντόπισαν ύστερα από αρκετές ώρες, ενώ επέβαινε σε μηχανή. Οι δράστες όρμησαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στο νεαρό άνδρα και τον καταπλάκωσαν» (Βλ. εφημ. «Ναυτεμπορική», 16 Αυγούστου 2010).
Ο Αλβανός πρωθυπουργός, Σαλί Μπερίσα, γνωστός απ’ την οικονομική λεηλασία των Αλβανών μεταναστών με το οικονομικό σκάνδαλο της «Πυραμίδας», το 1997, δήλωσε: «Πρόκειται για πράξη ακραίου και τυφλού φανατισμού. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Αλβανός που να μη γνωρίζει ότι η κοινότητα που ζει σ’ αυτή την πόλη είναι δίγλωσση και αυτό όχι σήμερα, αλλά και από 100 και 200 χρόνια πριν». Όμως, τα γεγονότα δεν σταματούν εδώ. Μια βδομάδα αργότερα, ομάδα Αλβανών εθνικιστών, πυροβόλησαν έξω απ’ το σπίτι του Έλληνα νεκρού.
Γίνεται, νομίζω φανερό ότι κάτι βαθύτερο βρίσκεται σε εξέλιξη, αν το γεγονός αυτό το συνδυάσει κανείς: α) με την εμπλοκή στην επικύρωση της διμερούς συμφωνίας Ελλάδας- Αλβανίας, για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, η οποία κρίθηκε αντισυνταγματική από το αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, β) με τις τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια, και πιο συγκεκριμένα με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του αλβανικοποιημένου Κοσόβου, και γ) με τις προσπάθειες «αλβανικής τεχνικής εταιρείας να οικοδομήσει με τη συμπαράσταση του αλβανικού κράτους τουριστικό χωριό στη Νίβιτσα ( περιοχή της Χειμάρας) σε εκτάσεις παραθαλάσσιες, που αποτελούν περιουσίες των ομογενών» Ελλήνων (Βλ. Μαίρη Πίνη, «Αλβανοί εθνικιστές συντηρούν με πυροβολισμούς την ένταση», εφημ. «Ελευθεροτυπία», 20/8/2010). Τα αλβανικά εθνικιστικά κόμματα, που διαθέτουν εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο, υποστηρίζουν τα ανυπόστατα περί «Τσάμηδων», ενώ δεν έπαψαν να στρέφονται κατά της ορθόδοξης αλβανικής Εκκλησίας.
Αν, λοιπόν, αναφέρω το γεγονός της δολοφονίας, είναι για να τονίσω εκείνο το οποίο, έλεγε ο Χέγκελ: «Το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτε μπροστά στο γίγνεσθαί του». Και για τους Αλβανούς, απ’ τον πρωθυπουργό της χώρας, μέχρι τα κόμματα και το λαό, φαίνεται πως οι Έλληνες της μειονότητας δεν είναι γηγενείς και ισότιμοι κάτοικοι, αλλά μετανάστες πέμπτης – δέκατης γενιάς, απέναντι στους οποίους πρέπει ή να δείχνουμε ανοχή ή να τους απειλούμε και με την απώλεια της ζωής τους αν συνεχίζουν να μιλούν τη γλώσσα τους. Αλλά αυτό που συμβαίνει με τους Αλβανούς συμβαίνει και μ’ άλλους λαούς και κράτη. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: Μπορεί, εδώ στα ταραγμένα Βαλκάνια, όπου το ζήτημα των συνόρων επανατοποθετείται, η Ελλάδα να έχει εκατοντάδες εθνοφυλετικές μειονότητες και να μιλάει στα σοβαρά για κοινωνική συνοχή, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική και εθνική ειρήνη;
Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, δεκαπέντε γυναίκες από το Νεπάλ, οι οποίες εργάζονταν ως οικιακές βοηθοί στο Λίβανο αυτοκτόνησαν μέσα σ’ ένα χρόνο. Οι γυναίκες αυτές, ηλικίας από 20 έως 30 ετών, έβαλαν τέλος στη ζωή τους εξαιτίας της κακομεταχείρισής τους από τους εργοδότες (Βλ. εφημ. «Ναυτεμπορική», 9/8/2010).
Την Κυριακή, 15 Αυγούστου 2010, οι αστυνομικές Αρχές στον Άγιο Παντελεήμονα Αττικής, προχώρησαν στη σύλληψη οκτώ αλλοδαπών, ηλικίας από 17 έως 35 ετών. «Όπως έγινε γνωστό από την αστυνομία, οι συλληφθέντες προκάλεσαν φθορές σε πόρτα και βιτρίνα καταστήματος, χρησιμοποιώντας ξύλα και σίδερα, τα οποία έφεραν μαζί τους, απειλώντας ταυτόχρονα τους θαμώνες και τους υπεύθυνους του καταστήματος» (Βλ. εφημ. «Ναυτεμπορική», 17/8/2010).
Ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς τόνιζαν πως «η μετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε εχθρικά στρατόπεδα που μισούνται αναμεταξύ τους». Τόνιζαν ακόμη πως «αυτός ο ανταγωνισμός ντόπιων και ξένων εργατών είναι το μυστικό της ανικανότητας της ντόπιας εργατικής τάξης να οργανώσει το εργατικό επαναστατικό της κόμμα και να πραγματοποιήσει την κοινωνική επανάσταση. Είναι το μυστικό της διατήρησης της καπιταλιστικής τάξης στην εξουσία».
4. Ομαδικοί τάφοι εισαγόμενων εργατών στον Έβρο και τις χωματερές
Μια Μ.Κ.Ο., το διεθνές δίκτυο «Welcome to Europe» («Καλώς ήλθατε στην Ευρώπη»), αποκάλυψε την ύπαρξη ομαδικού τάφου μεταναστών στον Έβρο. Σύμφωνα με το Δίκτυο:
«Κατά τους 7 πρώτους μήνες του έτους, 28 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σκληρά φυλασσόμενα ελληνοτουρκικά σύνορα, ενώ άλλοι 19 πνίγηκαν στις 25 Ιουνίου στον ποταμό Έβρο» (Βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 17 Αυγούστου 2010). Εκεί, λοιπόν, σε χωράφια και χωρίς κανένα στοιχείο ταυτότητας ενταφιάζονται οι δύστυχοι εισαγόμενοι εργάτες επιχειρώντας να μπουν παράνομα στη χώρα μας. Αξίζει να προσθέσουμε ότι «σύμφωνα με στοιχεία των Αρχών, η καθημερινή “εισροή” κυμαίνεται από 150 έως 400 άτομα!» (Βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 20/8/2010). Στην ίδια εφημερίδα, ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Έβρου, δήλωσε πως «η κατάσταση είναι τραγική και εκθέτει όχι μόνο τους αστυνομικούς υπαλλήλους, αλλά και την ίδια την ελληνική κοινωνία». Ακόμη μίλησε «για αδυναμία διαχείρισης του φαινομένου, αφού οι παράνομοι μετανάστες εισέρχονται στη χώρα πολύ εύκολα»!
Στη χωματερή της Φυλής στα Άνω Λιόσια άλλοι δυστυχείς ντόπιοι και εισαγόμενοι χάνουν τη ζωή τους θαμμένοι μέσα στα σκουπίδια, ψάχνοντας αγωνιωδώς τα ελάχιστα της επιβίωσης. Κάθε χρόνο δεκάδες Τσιγγάνοι και αλλοδαποί αφήνουν εκεί και σε άλλες χωματερές της χώρας τη ζωή τους.
Οι Τσιγγάνοι εργάτες γης έχουν καταστραφεί και οικονομικά και κοινωνικά και βιολογικά. Διώχτηκαν απ’ όλες τις θέσεις εργασίας, καθώς τα αφεντικά τους αντικατέστησαν με νεοφερμένους ξένους. Την ίδια στιγμή «προοδευτικοί» και «αντιρατσιστές» καθυβρίζουν τους Τσιγγάνους ως ρατσιστές και ξενόφοβους. Ως «ρατσιστές» και «ξενόφοβους» καθυβρίζουν και τον εργαζόμενο λαό της χώρας, επειδή το 89% βιώνουν τους ξένους εργάτες ως εθνική και κοινωνική απειλή. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το Μάη του 2010, το ποσοστό της ανεργίας εκτινάχτηκε στο 12% από 8,9% πέρυσι, με τον αριθμό των ανέργων να αυξάνεται δραματικά κατά 42,3 % στους 602.000 εργάτες από 420.000 . Το απόλυτο μέγεθος των Ελλήνων άνεργων εργατών και το ποσοστό του δεν είναι άσχετο με τα 2 ως 4 εκατομμύρια ξένων εργατών που έχει εισαγάγει το ελληνικό κεφάλαιο σε απόλυτη συνεργασία με το αστικό κράτος. Το ίδιο γίνεται απ’ όλα τα κράτη της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής, της Μέσης Ανατολής και της Αυστραλίας.
Η απαξίωση της ζωής του εισαγόμενου εργάτη οδηγεί αναπόφευκτα και στην απαξίωση της ζωής του ντόπιου εργάτη. Έγραφε ο Μαρξ : «Ο εφοδιασμός της ντόπιας αγοράς εργασίας με ξένα εργατικά χέρια, ρίχνει τους μισθούς, καθώς και την υλική, ηθική και πολιτισμική θέση της ντόπιας εργατικής τάξης». Κι ο Μαρξ καλούσε την ντόπια εργατική τάξη να μη μεταναστεύει σε άλλη χώρα, να μη λιποτακτεί απ’ την ταξική και πολιτική πάλη στη χώρα της, για να μη γίνεται υποτακτικό όργανο στα χέρια του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης της χώρας που τους προορίζουν τα αφεντικά.
Πόσο επίκαιρη είναι αυτή η θέση του Μαρξ, σήμερα, που η αστική τάξη της Ελλάδας ουσιαστικά καλεί τους άνεργους νεολαίους και εργάτες να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα της Ε.Ε., της Βόρειας Αμερικής και της Αυστραλίας.
5. Η επιλεκτική πολιτική εισαγωγής ξένων εργατών απ’ τα αστικά κράτη της Ε.Ε., και ιδιαίτερα της Γαλλίας
Η πολιτική της Ε.Ε. είναι, γενικά, πολιτική εισαγωγής άφθονων, φθηνών και υποτακτικών ξένων εργατών. Μέχρι στιγμής έχει εισαγάγει πάνω από 110 εκατομμύρια ξένα εργατικά χέρια. Η πολιτική της είναι να προκαλέσει ένα ντόμινο εκπατρισμού των ντόπιων εργατών, για να τσακίσει τη σταθερότητα των κατακτήσεων και τις διεκδικήσεις των ντόπιων εργατών της κάθε χώρας και να αναγκάσει τους εργάτες να ζουν σε συνθήκες μετανάστη, για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται καλύτερα τα αφεντικά. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η πολιτική επιλεκτικής εισαγωγής ανειδίκευτων και ειδικευμένων ξένων εργατών, καθώς και η επιλεκτική εξαγωγή μεμονωμένων ατόμων ή εθνοφυλετικών ομάδων πίσω στις πατρίδες τους. Έτσι, η Σουηδία έχει από τις αρχές του 2010 απελάσει 50 Τσιγγάνους για επαιτεία. Η Δανία τον Ιούλιο απέλασε 23 Τσιγγάνους. Η Γερμανία σχεδιάζει τα επόμενα χρόνια να απελάσει στο Κόσοβο 12.000 Τσιγγάνους. Η Γαλλία απέλασε τον τελευταίο χρόνο περισσότερους από 10.000 Τσιγγάνους, παρ’ ότι ως κάτοικοι της Ε.Ε. έχουν το «αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης», σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992 και των άλλων συνθηκών που ακολούθησαν.
Οι απελάσεις αυτές έρχονται να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργατικών μαζών της Ευρώπης που πλήττονται από την παγκόσμια οικονομική κρίση, το κλείσιμο και τη μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων στις χώρες της Ασίας και άλλων αναπτυσσόμενων χωρών, καθώς και απ’ τη γοργή και μαζική εργασιακή τους αντικατάσταση από τα αφεντικά με νεοεισαγόμενα φτηνά και υποτακτικά εργατικά χέρια. Το κεφάλαιο της Ε.Ε. και τα αστικά του κράτη δεν απελαύνουν ξένα εργατικά χέρια, ειδικευμένα ή ανειδίκευτα, αλλά απελαύνουν εκείνα τα ελάχιστα άτομα ή ομάδες που δυσκολεύονται να ενταχτούν στην αγορά εργασίας του ευρωπαϊκού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με επίσημες στατιστικές της Ε.Ε., εισάγονται πάνω από 1,5 εκατομμύρια ξένοι εργάτες σ’ αυτή, ενώ οι απελάσεις υπολογίζονται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες το χρόνο.
Για τον Μαρξ, «Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών, καθώς ρυθμίζουν τη ροή της διεθνούς μεταφοράς εργατικών χεριών ανάλογα με τις ταξικές τους ανάγκες».
Πράγματι, οι τελευταίες απελάσεις Rom(=Τσιγγάνων) απ’ τη Γαλλία, αποκαλύπτουν πως αυτές δεν έχουν φυλετικό, αλλά ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Απ’ τους 700 παράνομους καταυλισμούς ξένων Rom, το γαλλικό κράτος θα γκρεμίσει τους 300, ενώ θα στείλει πίσω στη Βουλγαρία και Ρουμανία, περίπου 700 Τσιγγάνους. Αν υπολογίσει όμως κανείς ότι ένας καταυλισμός έχει πάνω από 30 παράγκες των 6-7 ατόμων, καταλαβαίνει ότι ο αριθμός των Τσιγγάνων – πολιτών άλλων χωρών της Ε.Ε. που ζουν στη Γαλλία, ξεπερνά τις 15–20.000 άτομα. Άρα ο αριθμός των απελαθέντων είναι συμβολικός. Εξυπηρετεί τις ταξικές ανάγκες του κεφαλαίου για άφθονα, φθηνά και υποτακτικά αλλοδαπά χέρια. Την ίδια στιγμή το κεφάλαιο και το αστικό κράτος εμφανίζονται ως οι εγγυητές της κοινωνικής ασφάλειας των Γάλλων πολιτών. Να σημειώσουμε ότι το γαλλικό κράτος θεωρεί αυτούς τους καταυλισμούς των Rom, ως «εστίες παράνομης διακίνησης ανθρώπων και εκμετάλλευσης παιδιών προς επαιτεία, πορνεία και έγκλημα», γι’ αυτό και οι απελάσεις γίνονται «για λόγους εθνικής ασφάλειας». Την ίδια στιγμή και λίγες μέρες μετά τα επεισόδια στη Γκρενόμπλ, όπου Rom και αστυνομικοί συγκρούστηκαν, ύστερα απ’ τη δολοφονία ενός Τσιγγάνου, ο Γάλλος πρόεδρος εξήγγειλε «τη χρήση του ειδικού ηλεκτρονικού βραχιολιού για τους κατά συρροή εγκληματίες, που θα υποχρεωθούν να το φορούν για μεγάλο διάστημα μετά την έκτιση της ποινής τους». Το 89 % των Γάλλων πολιτών υποστηρίζει αυτή την πρόταση Σαρκοζί. (Βλ. εφημ. «Ημερησία», 13-15/8/2010).
Είναι ολοφάνερη η φοβία και η ανασφάλεια των Γάλλων πολιτών. Την ανασφάλεια αυτή την εκμεταλλεύεται επιδέξια η αστική, μονοπωλιακή τάξη και ο Σαρκοζί. Η Αριστερά είναι σε λάθος κατεύθυνση και οδηγεί το γαλλικό λαό στη δεξιά και ακροδεξιά αγκάλη.
6. Η εισαγωγή ξένων εργατών στην Ιαπωνία
Ο Καρλ Μαρξ και η Διεθνής Ένωση Εργατών τόνιζαν πως «ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας». Το πόσο δίκαιο έχουν, το αποδεικνύουν και οι καταγγελίες των ξένων εργατών που έχει εισαγάγει το κεφάλαιο της Ιαπωνίας. Έτσι, από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 14-15 Αυγούστου 2010, και το ένθετο της εφημερίδας «The New York Times», αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από το άρθρο της Xiroko Tabuchi : «Καταγγελίες μεταναστών για κάτεργα στην Ιαπωνία»:
«Περίπου 190.000 εκπαιδευόμενοι, μετανάστες 20–30 ετών απ’ όλη την Ασία, εργάζονται σε εργοστάσια και φάρμες της Ιαπωνίας. (…) Το χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση πρόγραμμα εκπαιδευομένων προσέφερε στις επιχειρήσεις το παραθυράκι που χρειάζονταν για να προσλαμβάνουν ξένους εργάτες. (…) Στοιχεία της κυβέρνησης δείχνουν ότι τουλάχιστον 127 εκπαιδευόμενοι έχουν πεθάνει από το 2005, ποσοστό θνησιμότητας που οι ειδικοί χαρακτηρίζουν υψηλό για νέους ανθρώπους. (…) Το Υπουργείο Δικαιοσύνης εντόπισε περισσότερες από 400 υποθέσεις κακομεταχείρισης εκπαιδευομένων σε όλη την Ιαπωνία το 2009. Ανάμεσά τους υπήρχαν περιπτώσεις έκθεσης των εκπαιδευόμενων σε επικίνδυνες συνθήκες εργασίας και άρνησης καταβολής του νόμιμου μισθού. (…) Έπειτα από ένα χρόνο εκπαίδευσης, στη διάρκεια της οποίας οι αλλοδαποί εργάτες παίρνουν υποκατάστατο μισθού κάτω από το βασικό, δίνεται η δυνατότητα στους εκπαιδευομένους να εργαστούν για ακόμη δύο χρόνια λαμβάνοντας πλέον την προβλεπόμενη από το νόμο αμοιβή. Ωστόσο (…) αποκαλύπτεται ότι οι αλλοδαποί εργάτες σπανίως καταφέρνουν να πάρουν αυτές τις αμοιβές».
Οι ξένοι εργάτες, λοιπόν, αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης (υπεραξίας) και συνεπώς το ποσοστό κέρδους των κεφαλαιοκρατών – που είναι το κίνητρο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και της πολιτικής εισαγωγής εργατικών χεριών.
7. Το σύνθημα του Μαρξ : «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» και η στάση των σημερινών αριστερών κομμάτων
Για τον Καρλ Μαρξ, τον Φρίντριχ Ένγκελς και τη Διεθνή Ένωση Εργατών ήταν αυτονόητο ότι οι εργάτες έπρεπε να παλέψουν μέσα στη χώρα τους τον δικό τους ταξικό αντίπαλο – το εργοδοτικό κεφάλαιο. Δεν καλούσαν τους ντόπιους εργάτες να λιποτακτήσουν απ’ την ταξική πάλη στην πατρίδα τους. Ο ρωμαλέος και στιβαρός αγώνας πρέπει να δοθεί εκεί που η εργατική τάξη έχει κατακτήσει εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, και όχι εκεί που θα είναι όμηρη μέσα σε συνθήκες καχυποψίας του ντόπιου πληθυσμού απέναντί της – όπως συμβαίνει με τους ξένους εργάτες. Γράφει ο Μαρξ : «Όταν παλιά ξεσπούσε μια απεργία σε μια χώρα, καταπνιγόταν με την εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών. Η Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά ένα τέρμα σ’ αυτές τις μεθόδους. Έτσι, οι βιομήχανοι μπορούν να υπολογίζουν μόνο στους δικούς τους εργάτες».
Γι’ αυτό οι πρωτοπόροι κομμουνιστές και διεθνιστές θα πρέπει στα λιμάνια και στους άλλους τόπους εισόδου των ξένων εργατών, καθώς και στους χώρους δουλειάς, να εξηγούν στους εργάτες αυτούς ότι δεν πρέπει να δεχτούν να πάνε σε άλλη χώρα για να χρησιμοποιηθούν σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός ή για να αντικαταστήσουν τις θέσεις εργασίας των ντόπιων εργατών, αλλά ότι πρέπει να μείνουν ή να γυρίσουν στη χώρα τους και να παλέψουν για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας.
Κι ο Μαρξ συνεχίζει : «Το Γενικό Συμβούλιο της “Διεθνούς Ένωσης Εργατών” πλησίασε τους νεοφερμένους εργάτες. Την άλλη μέρα, όταν οι εργάτες αυτοί κατάλαβαν το καθήκον τους, γύρισαν πίσω στην πατρίδα τους, αποζημιωμένοι για το χρόνο που έχασαν απ’ το εργατικό σωματείο. Όταν έφευγαν, ερχόταν τη στιγμή εκείνη, ένα άλλο καράβι με εργάτες. Μα τούτη τη φορά τους δεχτήκαμε εμείς, και έτσι έφυγαν πίσω με το επόμενο καράβι. Ύστερα απ’ αυτά, τα αφεντικά δεν μπόρεσαν να βρουν άλλους εργάτες κι αναγκάστηκαν να δεχτούν τα πράγματα όπως ήταν και πριν».
Η Αριστερά οφείλει να κάνει ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στους πολιτικούς πρόσφυγες και τους περιβόητους «οικονομικούς μετανάστες». Κι οφείλει, όπως υποδεικνύει ο Μαρξ, να σταθεί στο πλευρό των κομμουνιστών και προοδευτικών πολιτικών προσφύγων και να αγωνιστεί με τα συνδικάτα ώστε να εμποδίσει τη διεθνή μεταφορά εργατών για τις ανάγκες των αφεντικών. Πολλοί εισαγόμενοι, παράνομα, ξένοι εργάτες, με υποδείξεις των δουλεμπορικών εταιρειών που τους φέρνουν, δηλώνουν πολιτικοί πρόσφυγες, προκειμένου να παραμείνουν στη χώρα και να αποφύγουν τη φυλάκιση ή την απέλαση. Έχει, λοιπόν, ενδιαφέρον να διαβάσουμε τη δήλωση ενός Ιρανού εισαγόμενου εργάτη, ο οποίος ήρθε πριν από τρία χρόνια στην Ελλάδα – λαθραία, από τη θάλασσα, κι έκανε αίτηση για πολιτικό άσυλο 5 μήνες μετά : «Μετάνιωσα που ήρθα. Αν ήξερα ότι φέρονται έτσι στους πολιτικούς πρόσφυγες και τους μετανάστες, δε θα ερχόμουν ποτέ» (Βλ. το άρθρο της Λιάνας Σπυροπούλου, στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», στις 20/8/2010, με τίτλο :«Κραυγές από ραμμένα στόματα»).
Κάποιες οργανώσεις, λοιπόν, κυβερνήσεις ή ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας, υπόσχονται σ’ αυτούς τους ανθρώπους ότι άμα θα έρθουν στην Ελλάδα ή την Ε.Ε., θα τους καλοδεχτούν τα κράτη και οι λαοί και θα περάσουν καλύτερα απ’ ό,τι στη χώρα τους. Να πούμε, για το συγκεκριμένο Ιρανό, ότι το Ιράν είναι αστικοδημοκρατική χώρα, η κυβέρνησή του εκλέγεται όπως και στην Ελλάδα, και ο πρόεδρός του αντιστέκεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις πολιτικές των Η.Π.Α. και της Ε.Ε.
Απ’ αυτή τη σκοπιά η Αριστερά θα πρέπει, λοιπόν, να επιλέξει:
Ή θα εμβαπτισθεί μέσα στις Αρχές, τη Λογική και την Πρακτική Δράση των Μαρξ, Ένγκελς και Διεθνούς Ένωσης Εργατών ενάντια στην εισαγωγή ξένων εργατών, ή θα χαθεί απ’ το πολιτικό προσκήνιο, παραμεριζόμενη απ’ την ντόπια εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό γενικά, ανοίγοντας το δρόμο στην πολιτική Ακροδεξιά.
πίσω στα περιεχόμενα: